De tijden van dansbare gitaarmuziek zijn (gelukkig) alweer een tijdje voorbij. En dan met name de hele indie-hype, welke werd aangewakkerd door bands als Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand, die het imago van de gitaren op de dansvloer eigenlijk voor altijd verpest hebben. Want hoewel 'de muziek heel goed in elkaar zit' (nooit begrepen wat daarmee wordt bedoeld of hoe je dat precies beoordelen kunt, maar dat terzijde), viel er maar weinig rock 'n' roll in te bespeuren. Nieuwe decennium, nieuwe kansen en The Barreracudas brengen hoogstpersoonlijk weer de verantwoorde gitaren terug op de dansvloer. Als het aan mij ligt dan.

 

The Barreracudas (niet te verwarren met The Barracudas uit de jaren 70, of met andere bands die niet The Barreracudas heten) bestaat uit vijf Amerikaanse muzikanten die op powerpop, glamrock en rock 'n' roll gestoelde gitaarmuziek maken. Denk in de hoek van The Leftovers, ergens ook The Posies, The Heats of Pavement. Die laatste voornamelijk omdat 'Nocturnal Missions' gewoon van begin tot eind tjokvol staat met verdomd goede popliedjes, zoals Pavement dat ook kon.

Van beginnummer 'Numbers' tot slotakkoord 'Come On, Come On', je zult elk nummer bij de tweede luisterbeurt onmiddellijk meetikken, tappen, of zingen.

 

Naast deze kop-en staartnummers van het album komen tussendoor nog tien knallers van nummers, waarbij 'Because' (met speciale aandacht voor de geinige punkreferentie in de intro), 'Baby, Baby, Baby', 'Monkey See, Monkey Do', 'The Lurker', 'Ballroom Disasters','Don't Roll Your Eyes', 'Baby Jessica', 'I Won't Wait' en 'Feet' voornamelijk favoriet zijn.

Net als het laatste wapenfeit van The Black Lips is dit een album dat op repeat kan tijdens feestjes, kelderbaravonden of wat mij betreft op de Swingavond (toegegeven, de hele plaat is dan een beetje veel van het goede).

Beetje ondergesneeuwd door de vele goede gitaar-popplaten van de afgelopen jaren, maar heb je genoten van Harlem, Gaye Blades of Royal Headache en consorten, geef deze plaat een kans!