Druppelde bij het debuut 'Reverence for Fallen Trees' langzaamaan het besef door dat we te maken hadden met iets goeds, met de EP 'Darkling, I Listen' is dat besef er meteen. Een EP met vijf sterke, nieuwe en langverwachte nummers van The Black Atlantic, inmiddels bij de liefhebber een gevestigde naam. Dat dit voor het grootste gedeelte te maken heeft met hun muziek, maar ook - en laten we dat niet onderschatten - met het ontzettend harde werken van spil Geert van der Velde en iedereen die hem in The Black Atlantic heeft bijgestaan. In steeds minder vaak wisselende bezetting trokken ze de afgelopen drie jaar van kleinste huiskamers naar steeds grotere podia, overal in Europa, maar ook in de Verenigde Staten en zelfs China. Niet alleen wordt het harde werken met waardering voor 'Darkling, I Listen' beloond, door het vele spelen is The Black Atlantic een hechte formatie geworden, dat zich ook in ideeën en geluid heeft ontwikkeld. En juist dat hoor je in de vijf nieuwe nummers terug.

Ademde het ongrijpbare en weidse landschap van The Adirondacks - de omgeving waar ze hun debuut hebben opgenomen - door in 'Reverence for Fallen Trees', waardoor de persoonlijke neofolk van The Black Atlantic iets kleins en fragiels had, op de nieuwe EP hoor je een band. Zonder enige referentie naar een bepaalde plaats. Maar als viertal durven ze meer geluid te maken: er is veel meer ruimte voor interessante drumpartijen en de (electrische) gitaar bepaalt met felle aanslagen de grenzen. Door de inbreng van alle bandleden is het puntiger en is er meer definitie, waardoor The Black Atlantic nog sterker klinkt. De songs zijn veelal opgebouwd volgens de gewaardeerde spelregels van de neofolk, staan bol van galm en schitterende samenzang, maar het is op zo'n manier gedaan dat het niet glad wordt. Opener 'The Aftermath (Of This Unfortunate Event)' en het fantastische, sfeervolle titelnummer 'Darkling, I Listen' zijn van hoog niveau en trekken de overige, de wat meer introverte nummers met zich mee. Als 'An Archer, A Dancer' uitmondt in dat dromerige, wat een toegankelijke The Beta Band ook zo goed kon, weet je dat er nog veel in het The Black Atlantic-vat zit. Tot het moment dat dat eruit komt, kun je genieten van een klasse EP. 

- Niek