De oorsprong van mijn DNA ligt  voor een klein gedeelte in de Oekraïne. Het gevoel voor drama, lichte overdrijving en zwaar op de hand zijn ken ik zodoende maar al te goed. Net als de uitweidende verhalen die beginnen bij de wederopstanding van Christus als het gaat over het gister gekochte brood. De heftigheid, zwaarte en uitzichtloosheid in de muziek, cinema en geschriften zijn verworteld met het folk.

Drudkh komt uit de Oekraïne en met hun plaat "They often see dreams about the spring" blazen zij nieuw leven in oude inheemse poëzie. Zij geven geen interviews, geen statements en geen optredens, en laten daarmee de muziek het werk doen. En natuurlijk de teksten hun werk doen. Ware het niet dan mijn Oekrains een beetje roestig is of ik dit dialect net niet onder de knie heb. Blijft over de prachtige dragende black metal met goede melodielijnen, dreigende hooks en koude krijs. Rustige stukken afgewisseld met volledig los slaan. De productie is rauw en past bij de schuuurpapieren sound die de band draagt. De hele tijd die duister Kafkaëske sfeer. Ook in de linoleum of houtsnedes die het album omkaften is het een koude, duistere, koude, natte bedoening, waarbij het werk van Kafka onlosmakelijk verbonden lijkt een prachtige samenwerking tussen visueel, audio en teksten… een briljant plaatje.

Watain gaat op Trident Wolf Eclipse verder waar het voor "The Wild Hunt gebleven was. Hard, vies en schraal. Black metal ten voeten uit. Geen uitstapjes naar Bathory meer, niet even die zuivere zang, de akoestische gitaar ligt op het haardvuur en de mid-tempo's komen de drempel van de oefenruimte niet meer over. Maar Watain blijft de punk integreren en de god's rock'n roll eren, mengen er een dosis Thrash door, maar worden nergens retro of voorspelbaar. Wat door de rollende duisternis te ontdekken valt is legio. Gitaren gaan het gevecht aan, en melodieën liggen onderhuids. De kwaadheid en eigenzinnigheid van de band is lovenswaardig. Ze trekken zich namelijk niets aan van trends of kritiek,maar varen louter hun eigen koers. Waarin je de invloeden van Venom, Celtic Frost, maar ook Dissection altijd wel ergens terug hoort.

Ik hou heel erg van lawaai, maar ik heb zo de schurft aan veel van de bands die uitkomen met hun mooi geproduceerde gladde plaatjes en praatjes. De hoezen die gefotoshopt zijn, de logootjes die allemaal hetzelfde zijn en de xenofobe, alle creativiteit dodende exceptie van alles dat maar buiten je eigen enge straatje valt. Gelukkig zijn daar altijd uitzonderingen op.

Uit Drachten komt Gnaw Their Tongues van Maurice de Jong. Oftewel, hoeveel effecten bakken kun je kwijt in een duistere kelder. met dreunende, op het eerste gehoor autonoom klinkende donderslagen voor drums. Oversturende constant pitchende distortion. Feedback als melodielijn. Chaos als orde. De hysterische, ook door elektronica gemangelde vocalen maken het geheel niet aangenamer. De hele plaat ademt ziekte. Een experimenteel laboratorium waar de ergste freaks zomaar de hoek om kunnen stuiven om je te infecteren met onbekende gruwelijkheden. Op deze Genocidal Majesty is Maurice geïnspireerd geweest door de black metal uit de beginjaren van de second wave. We horen derhalve Burzum, drums, black metal zang, zware bassen en noise, bakken noise! Industrial black metal voor mensen met een ruime blik op muziek en de gekte waaraan het soms ontstaat.

Trepaneringsritualen is er nog zo een, maar dan uit Zweden. De band wordt vormgegeven door Thomas Ekelund. Industrial black metal met invloeden van Godflesh op de voorgrond. Maar ook heel spiritueel. Zo begint de plaat met een soort zombie sleep, met een zang die tussen Nick Cave en Tom Waits inhangt. En enorm duistere put muziek, van trillingen, beheksende drumpatronen en bezwerende herrie. Heel echt ontsporen doet Trepaneringsritualen nooit. Het blijft in goede banen geleide muziek. Maar je hoeft niet veel fantasie te hebben om bij deze muziek een laaiend vuur voor te stellen met een sjamanistisch silhouet, dansend, bulderend in tongen en slaand om een of ander trommel om het einde der tijden aan te roepen. Een (on)frisse wind door metalland. waardig om kennis van te nemen.

Wokkel