Op Donderdag 17 maart vertrok ik samen met mede Art-Division lid Stefan Sloot naar Trondheim, Noorwegen. Waarom? Motorpsycho!

In Rockheim - het museum voor de populaire Noorse cultuur - te Trondheim vind een expositie plaats over Motorpsycho. Hier hebben ze oefenruimtes en studio’s van de band nagebouwd, documentaires over de bandleden gemaakt en instrumenten van de band tentoongesteld. Een klein onderdeel hiervan is een ook een posterexpo met gigposters van de band door de jaren heen. Nu heeft Motorpsycho de afgelopen jaren al 11 keer in VERA gespeeld, en spelen ze hier komende maand voor de 12e keer. Nu zijn wij het enige podium in Nederland, en ik denk ook wel van Europa, waar we voor iedere show nog zelf een poster maken. Ergo, een groot gedeelte van expositie bestond uit VERA-posters.

Nu was ik gevraagd om de officiële poster voor de expositie te maken, en ach, misschien wou ik ook wel een lezing geven: ‘Wat is Vera, en waarom maken we posters?’. Vlucht en hotel betaald uiteraard.

Dus, om half 5 ‘s ochtends mijn bed uit - en om kwart voor 6 zaten Stefan en ik in de trein richting Schiphol. De vlucht naar Trondheim duurt korter dan de reis naar Schiphol - dus binnen no time waren al op het vaste land. Het vliegveld ligt naast het plaatje Hell, dus we moesten via de Hell-tunnel en de ‘Highway to Hell’ naar Trondheim reizen.

Tip 1: In Noorwegen is het koud - er lagen nog hopen sneeuw van 1 a 2 meter.

Tip 2: Noorse namen die je alleen kent via de mail (Synnøve) spreek je heel anders uit dan je denkt.

Tip 3: Noorwegen is duur. Het busreisje van het vliegveld naar Trondheim kostte ons al 15 euro.

Bij het museum aangekomen kregen van de curator van de expo een privé rondleiding door het gehele museum. Daarnaast was er ook diner, hotel en zelfs een backstage voor Stefan en mij geregeld. Toen begonnen de zenuwen ook echt op te spelen. Dit was allemaal veel te goed geregeld, de zaal was veel te groot en de mensen veel te aardig - nu moest de speech echt wel heel goed gaan.

Na een lange intro in het Noors van directrice mocht ik het podium betreden. Na een black-out van 1 minuut en 38 seconden die 2 uur leek te duren mocht ik eindelijk mijn verhaaltje houden. En zo vertelde ik de geschiedenis van Vera, de art-division, over de rommel in op de zeefdrukzolder en wat leuke anekdotes over bands die euforisch, of juist woedend, werden om hun poster. Met een vragen-rondje en een applaus waren de 45 minuten voorbij gevlogen zo voorbij.

‘Ging het goed?’ ‘Ja’ ‘Ja echt?’ ‘Ja’ ‘Ja echt?’ “Ja, hou je bek’ was de reactie van Stefan na mijn verhaaltje, en zelfs de curator van het museum kwam daarna nog rennend naar me toe ‘alle vragen die ik ooit over Vera en haar posters had zijn beantwoord’. Waarvan ik kon uitgaan dat het dus wel redelijk goed ging. Daarna moest ik nog een lintje doorknippen en moest ik nog poseren voor wat foto’s, waarna ik eindelijk kon gaan roken.

Daarna hebben we de medewerkers van het museum nog enkele kroegen bezocht. Bier kost hier makkelijk 15 euro per glas, dus binnen een paar uur was ons geld er doorheen en hebben Stefan en ik ons maar naar de lokale harmburgertent hebben gesleept en zijn we met een bek vol saus naar het hotel gekropen.

Na een kort nachtje slaap en een ontbijtbuffet met 50 soorten zalm vertrokken we weer naar het vliegveld, en een paar uur laten stonden we weer op Nederlandse bodem.

In totaal waren we minder dan 24 uur in Noorwegen, een bliksembezoek - maar wel te gek om te doen.

- Jelle