Eindelijk is hij er. De lang verwachte opvolger van “Play It Strange”, de wonderlijk mooie plaat van San Francisco's psychedelische rockband The Fresh And Onlys. Zelden heb ik zo'n perfecte plaat gehoord, van begin tot eind heerlijk melodisch en licht gedrenkt in reverb met golvende gitaarlijnen in romantische nummers als gesponnen suiker poëtisch gezongen.

Sixties psychedelica gaat moeiteloos gepaard met garagerock en prettige pop. Zanger Tim Cohen en werkelijk sublieme gitarist Wymond Miles lijken op elkaar afgestemd als yin en yang of Mick en Keith.

“Long Slow Dance”, de vierde plaat van deze, laten we zeggen, garagehipsters verdient wederom een gouden plak. Cohen's lijzige coherente zanglijnen weven een gevoelig geraamte rondom de gestreken (“20 days and 20 nights”), dan weer heftige en woeste (“foolish person”) gitaaruithalen van Miles, die een zeker postpunk element in zich hebben, als wel een licht bezwerende new wave tic. Bassist Shayde Sartin's en drummer Kyle Gibson's constante en bezwerende ritme is de  drijvende kracht achter de romantische en weemoedige nummers op de plaat, die een rijke popgeschiedenis met zich meedragen. Het is leuk om er een Cure, Sadies, of Echo And The Bunnymen gitaartje in te ontdekken, maar het doet niet ter zake. Je wilt je gewoon lekker wentelen in die warme liefdevolle muzikale deken die The Fresh And Onlys om je heen draperen. Mooiste nummers wat mij betreft: “Euphoria”, met die snijdende ijzige shoegaze sound die de band zo siert (wat een killer track!) en “Executioner's Song”, een prachtig ingetogen gedicht van een nummer. “Play It Strange” of “LSD”?

Het is als kiezen tussen “Exile On Mainstreet” of 'What's Going On”.