Poeh het is nogal wat die nieuwe Fucked Up. Een heuze rock-opera van tachtig minuten. Tachtig minuten rammende riffjes, scheurende gitaren en beukende drums. Met de ongeëvenaarde schreeuwen van zanger Pink Eyes er nog eens overheen. Zoals we eerder dit jaar zagen in Vera is Fucked Up een loeistrakke hardcoreband. De verwachtingen voor deze nieuwe plaat waren dan ook nogal hoog gespannen. Verwachtingen die ze nog niet helemaal waar hebben gemaakt.

Hoewel het gewoon een erg goede punkrockplaat is, hebben ze de lat wel erg hoog gelegd voor zichzelf. Tachtig minuten op hetzelfde tempo doorbeuken is nogal veel van het goede. Dat er een hele verhaalstructuur in de nummers zit maakt het niet zozeer makkelijker om naar te luisteren. De vocalen zijn amper te verstaan (zoals het hoort natuurlijk) en ruim een uur meelezen met de teksten verlet nogal om echt mee te gaan met het muzikale geweld. En soms lijkt het net of de vocalen net niet meer in het ritme pasten, waardoor je hele rare overgangen krijgt (luister vooral Queen Of Hearts daarvoor).

Hou je echter van een portie stevige (epische) punkrock, dan is deze plaat zeker wel de moeite waard en ik kan iedereen ook aanraden om hem op te zetten. Genoeg geniale riffjes en catchy hooks, als alle nummers een minuut korter waren geweest was dit mijn album van het jaar geweest. Nu is het gewoon top-tien-materiaal voor het jaareinde. Maar dat is ook al een prestatie van formaat.

– Ralf