Ze werden vaandeldragers van de Postrock genoemd, het vrij lastig te doorgronden collectief Godspeed You! Black Emperor; niet op de voorgrond tredende, maar bewogen krakers, met duistere klanken en intrigerend lange titels voor nummers en platen.

Na het ietwat tegenvallende 'Yanqui U.X.O.', begon het gezelschap rondom spil en bandleider Efrim Menuck toch wat haarscheurtjes te vertonen en viel langzaamaan uiteen in verschillende interessante projecten die steeds belangrijker dan het moederschip werden, waarvan Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band en Fly Pan Am de meeste indruk maakten.

We spreken het jaar 2002, de critici verklaarden in die dagen de Postrock dood. Toch zijn gelijkgestemde bands als Mogwai en Explosions in the Sky eigenlijk nooit weggeweest en het rondom Godspeed opererende label Constellation Records pruttelde al die jaren, hetzij buiten de schijnwerpers, rustig en fijn door. Andere klanken grepen de aandacht en naar de Postrock werd nauwelijks nog omgekeken. Tot 2010, kort na het moment dat Godspeed You! Black Emperor (GYBE), na een winterslaap van acht jaar, een tour aankondigde. De critici schreven het nieuws met hetzelfde enthousiasme, waarmee ze destijds het magnum opus 'Levez vos skinny fists comme antennas to heaven!' (2000) hadden ontvangen.Het anarchistische orkest uit Montreal speelde hun opgepoetste muziek dat jaar ook voor de Nederlandse fans, in een uitverkocht Paradiso.

En dat het weer opstarten van de machine niet eenmalig was, bewijst het onlangs verschenen 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!', een prachtplaat volgestopt met het idioom waar GYBE zich vaker van bediende, al wordt het met hernieuwde passie gebracht. In vier afgebakende stukken - twee van twintig en twee van ruim zes minuten - laat Godspeed dat voorbij komen, wat we van ze kennen en waar ze goed in zijn. Met flarden gesamplede tekst opent 'Mladic', het eerste stuk op 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!', wat in een onheilspellende aanloop vol gillende violen en gierende gitaren dynamisch uitmondt in muzikaal gebulder.

Godspeed You! Black Emperor maakt het zonder omwegen duidelijk: we zijn weer thuis. Ook in de drie andere stukken piept en kraakt het dreigend, waarbij spanningsbogen worden opgerekt en climaxen worden uitgesteld, al wordt het gas iets teruggenomen. Werd 'Yanqui U.X.O.' toentertijd weggezet als een uitgebluste herhaling van zetten, een plaat zonder vernieuwing of verrassing, op de keper beschouwd is 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!' een pak van datzelfde laken. Maar de band brengt het op de nieuwe plaat compacter en heeft minder tijd voor nodig om dat wat ze willen zeggen, te vertellen. De daverende crescendo's imponeren hierdoor meer en de angstaanjagende hard-zacht-dynamiek komt beter tot zijn recht.

Terwijl de door emotie vertroebelde opwelling van 'ze zijn weer terug' langzaam wegebt, dringt het besef steeds sterker door, dat Menuck en zijn acht muzikale vrienden, een uiterst krachtige comeback hebben gemaakt.