Op voorhand was ik wat sceptisch over het programma van alweer de 21^e editie van Lowlands. Veel bands die er al vaker stonden, veel dance, weinig bands die ik altijd nog eens wilde zien. Maar achteraf had ik gelukkig ongelijk, want het bleek één van de betere afleveringen van de laatste jaren.

Opgewarmd bij The Joy Formidable en The Staves, de eerste met een knalhard geluid, de tweede ingetogen rustig met mooie samenzang. Beide beschikken over goede songs en scoorden een dikke voldoende. Dat deed Tame Impala vervolgens in de grootste tent, de Alpha, ook. Ze kregen hem niet vol, maar wie er was raakte  gebiologeerd door de overtuigende psychedelische rockset die deze Australiërs ten beste gaven. Veel beter dan de vorige keren dat ik ze zag.

Tame Impala, Lowlands 2013. Foto: Jelmer de Haas

Via het wat saaie Gold Panda naar Band Of Horses, waar ik als fan van het eerste uur genoten heb van de hoeveelheid prachtsongs die de heren ondertussen al hebben. En met goed geluid, wat in de India niet vanzelfsprekend was, zo bleek later bij Mikal Cronin. De nieuwe plaat is tof, maar met zo’n baggergeluid jaag je mij ook de tent uit. Zonde. Nee, dan Baauer! Wat een volvette sound, met die rollende bassen en typerende drumsalvo’s. En super dansbaar, wat de propvolle Bravo dan ook van harte deed. Jammer dat de hele mix rechtstreeks uit ’s mans laptop leek te komen. Maar wel leuk dat hij speciaal voor Nederland  nog even ‘Helemaal Naar De Klote’ van Partysquad erdoorheen had gemixed thuis.

De grande finale van de vrijdag werd gevormd door twee metal-iconen, niemand minder dan Slayer en Nine Inch Nails. Cultband Slayer speelde als altijd een retestrakke show, met brulboei en metal-legende Tom Araya die ons langs stokoud en nieuwer werk voerde. Bij de toegift werd de onlangs overleden gitarist Jeff Hanneman (zeer capabel vervangen door Gary Holt) herdacht met een grote vlag met het logo dat hij altijd op zijn gitaar had: ‘Hanneman’ in het Heineken-etiket (wel lachen, in de Grolsch-tent!). Geen sentimenten verder, maar gewoon ‘South Of Heaven’ en ‘Angel Of Death’ als eerbetoon spelen, beide geschreven door Hanneman. Verpletterend indrukwekkend!

Slayer Lowlands, 2013. Foto: Tim van Veen

In een ander opzicht gold dat ook voor Nine Inch Nails, dat een prachtige lichtshow en visuals had, en muzikaal afwisselender was dan ik had verwacht. Overweldigend! Toch kregen zij de Alpha echt niet vol. Dat lukte Disclosure in de Bravo makkelijk (wie zet die bands altijd in de verkeerde tenten?), waar het proppen was, ook vanwege de regen die niet toevallig tijdens Slayers ‘Raining Blood’ in heftigheid was toegenomen. De Britse broertjes zorgden voor een swingende tent en een prima afsluiting van de vrijdag.

De zaterdag werd vooral door dance of dansbare pop gedomineerd, dus moest ik goed zoeken om wat gitaren te horen scheuren. Bij Mozes And The Firstborn bijvoorbeeld, dat snel doorgroeit naar de vaderlandse top. Puike show. Of John Coffey, dat in de X-Ray een dik feest bouwde en veel handjes op elkaar kreeg. Ook leuk was het Finse Satellite Stories, hoewel originaliteit ver te zoeken was als kloontje van Two Door Cinema Club. Hun jonge enthousiasme vergoedde echter veel.

Buiten bij de Lima zorgden de vrolijke Malinezen van Ben Zabo met hun afrobeat voor zomerse danstaferelen, ook dat is Lowlands. Mount Kimbie kwam helaas niet echt goed uit de verf en miste een spanningsboog. Wat een overgang dan naar The Opposites! Niet te vergelijken natuurlijk, maar met wat een gemak speelden zij de Alpha omver, helemaal tijdens de grootste circlepit die ik sinds tijden zag. Tamelijk plat vermaak, dat wel, net als later bij Major Lazer, die het volk zo gek kreeg zoveel mogelijk kledingstukken de lucht in de gooien. Opvallend de laatste jaren dat dit soort acts de meeste mensen trekken…

John Coffey Lowlands, 2013. Foto: Tim van Veen

Veel leger was het bij Unknown Mortal Orchestra, dat ook al te kampen had met slecht geluid (en een tikje valse zanger). Interessante plaat uit, maar niet bepaald een memorabel optreden. Doorstuiteren kon vervolgens van de kitsch aangeklede warmbloedige show bij Empire Of The Sun via de exotische party bij Buraka Som Sistema naar Chvrches, hoewel die laatste wat tegenviel door een gebrek aan afwisseling. Daarna toch even naar Editors geweest, die ik al een paar jaar niet meer volgde, maar het moet gezegd dat het deel dat ik zag heel aardig was, al gaat de band zich steeds meer overladen met stadionrock-pathos. Maar zulke knallers moeten ook in de Alpha! Laatste van de dag, alvorens loos te gaan op de talloze afterparty’s, was Moderat. Steengoed, gelaagd optreden, met schitterende visuals.

Bonobo is een prima band om het brakke hoofd weer langzaam op gang te krijgen. Zeer relaxed ontwaken. Het tempo ging ietsje omhoog bij het swingende Totally Enormous Extinct Dinosaurs, waar de rest van het lichaam ook weer begon te bewegen. Toen het nieuws dat Ajax de Klassieker had gewonnen ons bereikte, was ik weer fit. Daarna weer zo’n mooie overgang die je op Lowlands moeiteloos moet kunnen maken: van de verstilde prachtpop van Bat For Lashes, met zangeres Natasha Khan als stralend middelpunt, naar de furieuze psychonoiserock-tsunami van het Japanse Bo Ningen. Ik zag dit viertal in 2011 al op Le Guess Who? en net als toen bevreemdden deze langharige schimmen de toehoorders aanvankelijk, om ze vervolgens in te pakken, compleet overhoop te spelen en met een brede grijns de tent te laten verlaten. Deze band moet echt eens naar Groningen komen, al was het alleen al om de naam!

Het routinematige Alabama Shakes kon me veel minder bekoren, dus al na een paar nummers in de zon naast de tent beland, even wachtend op Foals. Die hebben met ‘My Number’ van hun nieuwste plaat een dikke hit gehad en dat was te merken: volle bak in de Grolsch-tent. Vijf jaar terug op Pukkelpop zag ik ze nog als klein bandje en nu herkende ik ze bijna niet terug. Ze speelden een degelijke set die op veel bijval kon rekenen.

Na Bo Ningen wilde ik meer herrie, dus op naar Gojira. Deze Franse metal-sensatie gaat al lang mee en dat was te merken. Zeer overtuigende show, heerlijk zagende riffs, goeie songs. Fijn dat Lowlands ook weer wat hardere bands boekt tussen al die dancebeats. Van een geheel andere orde (en met beats) was The Knife. Altijd een tikje controversieel schotelden zij de volle Grolsch-tent een visueel spektakel voor, met veel dans en maffe instrumenten, die echter louter voor de show waren want alle muziek kwam van een tape. Eigenlijk een anti-concert dus. Het zag er te gek uit, en ze kiezen er bewust voor zo op te treden, maar na een paar ballet-acts met playback had ik het wel gezien.

Nick Cave, Lowlands 2013. Foto: Jelmer de Haas

Nee, dan veel liever nog naar Nick Cave & The Bad Seeds. Geprogrammeerd als grote afsluiter van Lowlands, maar de Alpha was nog niet driekwart vol. Veel jongeren zullen nog nooit van de man gehoord hebben, en ook ik ben niet erg thuis in zijn werk. Maar Cave, met zijn uitstekende band, heeft mij meer dan overtuigd. Zelden iemand zo hartverscheurend mooi verhalend horen zingen. Het was de laatste show van hun tour en dat was te merken: ze gingen goed los! Cave trok alle registers open, balancerend op de hekken, leunend op de handen van de fans. Oude klassiekers als het kippenvel bezorgende ‘Into My Arms’ werden afgewisseld met werk van de fraaie nieuwe plaat ‘Push The Sky Away’. De camerabeelden waren in stemmig zwart-wit, en ze hadden geen vuurwerk a la Editors nodig om de Alpha te overdonderen. Dat doet de duivelse stem van Nick Cave alleen al. Een waardige afsluiter van een zeer bevredigende Lowlands!