Terwijl de rest van Vera al volop aan het bloggen was bleven de Zienemaatjes gewoon een beetje filmpjes kijken. Maar nu toch een eerste blog met als onderwerp de muziekdocumentaire, ter voorbereiding op Times Like Deese (2011) (1 november bij de Zienema) wellicht; maar een betere reden is dat muziekdocumentaires vaak erg vermakelijk zijn. Zeker wanneer je zowel een film- als muziekliefhebber bent. Er zijn een paar dingen die muziekdocumentaires, wat mij betreft ‘beter’ maken; live-muziek, exclusieve optredens en helden aan het woord. Laat het daarbij zo zijn dat de laatste paar jaar een aantal muziekdocu’s zijn verschenen die een verfrissende aanpak lieten zien.

Om te beginnen met It Might Get Loud (2008). In deze documentaire hebben de filmmakers drie rockhelden uitgenodigd, die elk een eigen gitaargeluid en rockepoch representeren; Jimmy Page (Led Zeppelin), The Edge (U2) en Jack White (oa The White Stripes). In plaats van een droge vertelstem van de zoveelste BBC-documentaire over de geschiedenis van de rock, zien we heden en verleden gepersonifieerd in de aanwezigheid van de drie gitaristen. Ze leggen aan de hand van terplekke gespeelde tokkeltjes uit hoe zij hun geluid hebben gevormd; prachtig! Zo leer je er ook nog wat van.

Jim White in Searching For The Wrong Eyed Jesus

Dan moet ik vervolgens denken aan Searching for the Wrong Eyed Jesus (2003), al weer wat ouder maar zeker de moeite waard. Met Jim White als gids ga je op reis door het zuiden van Amerika; moerasgebieden, autokerkhoven, vuige veranda’s en ruwe bolsters in de kroeg langs de snelweg. En Jim White leidt je naar de herkomst van de ‘wrong eyed Jesus,’ oftewel de vreemdsoortige kijk op religie in de onderbuik van de onderbuik van de samenleving van Amerika. Zo kom je terecht bij bizarre kerkdiensten en, op zijn minst, unieke interpretaties van het christelijke geloof. Ondertussen spelen artiesten prachtige live-muziek op locatie.

Dan als laatste voorbereiding vindt ondergetekende dat iedereen Lemmy (2010) gezien moet hebben. Ook wanneer je geen liefhebber bent van Motörhead, dan is het de moeite waard om te zien. Lemmy is namelijk een man die de grenzen van de rock ’n roll levensstijl moeiteloos overschreid. Hij leeft al decennia in een soort uit de kluiten gewassen studentenkamer en heeft talloze exorbitante drugservaringen overleefd die voor elk ander mens het graf zou betekenen.

En iedereen die deze docu’s heeft gezien is er helemaal klaar voor om Times Like Deese op waarde te schatten.

-Rob