Nada Surf – ‘The Stars Are Indifferent To Astronomy’ (Barsuk/City Slang 2012)
Nada Surf – ‘The Stars Are Indifferent To Astronomy’
Auteur: T-Ice
Eén van de meest eerlijke indie-bands die ik ken, bestaat dit jaar 20 jaar en heeft eindelijk weer een plaat uit. Nada Surf, het New Yorkse trio dat meermalen warm onthaald is in Vera (en hopelijk nu snel weer langskomt), is aan een nieuwe jeugd bezig. Waar de vorige plaat ‘Lucky’ (2008), afgezien van kippenvelsong ‘See These Bones’, toch wat tegenviel, mag de net verschenen opvolger met de geniale titel ‘The Stars Are Indifferent To Astronomy’ gerekend worden tot het beste uit hun oeuvre. De tien frisse poppareltjes op deze zesde langspeler kunnen zeker wedijveren met hun eerdere hoogtepunten ‘Let Go’ en ‘The Weight Is A Gift’.
Iedereen kent Nada Surf vooral van hun dikke hit ‘Popular’ van debuut ‘High/Low’ uit 1996, maar die ironische aanklacht kan zeker niet representatief genoemd worden voor waar Nada Surf zich normaal mee inlaat. Liever houden ze hoop in hun songs, wat op ‘The Stars…’ ineens steeds duidelijker weerklinkt. Bedenk wel: dit drietal, al sinds 1995 in deze bezetting, is ook al rond de 40 jaar ondertussen. Zanger Matthew Caws klinkt weemoedig maar verre van hopeloos in songs als ‘Teenage Dreams’ en ‘When I Was Young’. In feite is de boodschap dat het nooit te laat is om jezelf opnieuw uit te vinden. Precies waar deze vaste constante in popland telkens weer glansrijk in slaagt.
Want wat klinkt Nada Surf anno 2012 heerlijk gejaagd en urgent in opener ‘Clear Eye Clouded Mind’, instant hit ‘Waiting For Something’, pop-masterclass ‘Jules And Jim’ en verderop in ‘Looking Through’, met dezelfde energieke spelvreugde die hun liveshows altijd zo kenmerkt. Over het geheel zijn de songs veel meer uptempo dan op ‘Lucky’, afgezien van de beauties ‘When I Was Young’ en het met blazers aangevulde ‘Let The Fight Do The Fighting’. Daarna volgt mijn favoriet ‘No Snow On The Mountain’, dat door die zanglijnen, die gitaarriff en die opbouw richting climax als één van hun beste songs ooit mag gelden en sluit ‘The Future’, met de mooie zin “I can’t believe the future’s happening to me”, deze prachtplaat treffend af.
Voor wie, net als ik, al fan is vanaf het eerste uur, is het fijn te concluderen dat Nada Surf springlevend is en rockt als in hun jonge jaren. Dat ze daarbij de naderende midlife-crisis met vertrouwen tegemoet treden, is ook voor de meegegroeide luisteraar een steuntje in de rug. Voor jongere mensen die met deze plaat Nada Surf ontdekken, is er geen beter moment om ‘in te stappen’. Elke band die dit als debuutplaat zou afleveren, zou gelijk doorbreken. Nada Surf schudt de perfecte popliedjes echter al 20 jaar schijnbaar achteloos uit de mouw. En de perfecte popsong, dat is toch waar het aan het eind van de dag allemaal om gaat!