Ik heb mij Doodsreutelsgewijs de vrijheid verschaft een paar ouderschapsverlof op te nemen naar Zweeds concept. Buiten het krijsen der nieuwgeborenen komt er dan toch niet veel meer door. De heksenkring gilt en bezweert en ik zoek de rust op. Platen van Cult Of Fire” मृत्यु का तापसी अनुध्यान" (2014) en Mgla “Exercises in Futility” (2015). Beide bands zijn het beluisteren meer dan waart als ze bij je langs zijn geschoten (er komt ook zoveel uit he? Tegenwoordig....)

Bijschrijven van de interessante releases is dan ook onderwerp van deze Reutels en dan nog laat ik dingen liggen...

Rotting Christ brengt met “Rituals” een sterk album uit. De muziek is natuurlijk heel herkenbaar met hun gedempte snarenwerk. Hierdoor is het altijd jachtig maar meeslepend. Toch voert op deze plaat ingetogen duisternis de boventoon. Zelfs hoor ik Celtic Frost's Dawn of Meggido nog even voorbij komen in het nummer Konx-Om-Pax. De band laat een soort black rock opera ontstaan mede door het inschakelen van hulptroepen. Zo dragen Nick Holmes (Paradise Lost), Vorph (Samael), Kathir (Rudna), Magus (Necromantia) en Danai Katsamenti (National Hellenic Theatre) hun steentje bij. Het theatrale wordt nog versterkt door het gebruik van Indisch, Frans, Engels Grieks en Hebreeuws waardoor er een duistere occulte wereld reis ontstaat.

Rotting Christ heeft altijd open gestaan voor het experiment en dat valt ze te prijzen. Van up tempo black metal albums, gothic, dark metal zolang de atmosfeer blijft zegevieren pakt men het aan. Rituals is een stuk studio geweld geworden waarbij het gemakkelijk had kunnen verzanden in een teveel aan alles. Dit is niet gebeurd en de sfeer van ingetogen en historische duisternis heerst.

Anthrax “For All Kings” Is natuurlijk de belichaming van strak. Toen hun klasgenoten op high school indruk probeerden te maken op cheerleaders door achter eivormige ballen aan te hobbelen, zaten de heren van Anthrax op hun met Kiss posters bedekte kamertjes bij vader en moeder riffs te oefenen. Het blijft een wonder, er is geen band ter wereld met zulke strakke muzikanten. Ik weet echter nog wel goed dat ik na het uitkomen van "Persistence of Time” in 1990 de band liet vallen gelijk een baksteen. Ik vond het uitgeprobeerd met rap en hip-hop niet werken, de grappen en grollen werkten niet voor mij. Het was eigenlijk pas weer sinds de big four tour en het herintreden van zanger Joey Belladonna dat het bloed weer begon te stromen.

“For All Kings” staat vol met strakke typisch Anthrax nummers, die tussen swingende staccato gespeelde thrash metal de link houd met de melodieën van de traditionele heavy metal. De melodieuze zang het beukende drumwerk van oppertrommelaar Charlie Benante.

Deze plaat brengt mij weer terug bij zonovergoten middagen, met het geluid van hakkende gitaren  en wij met de bijbehorende onzichtbare instrumenten moshent over het grasveldje tussen Emmerhoud en Angelslo.

Voivod laat met “Post Society”even horen nog volop in het leven te staan. De lijzige zang met rauwe uithalen blijven een genot en dreinen op ziekelijke manier. De dissonante tonen die toch altijd weer aansluiting vinden en een soort spiralen van melodieën laten ontstaan. Een typische manier van aanpak voor Voivod, een tijd lang hebben ze toch een stuk minder jaren negentig geklonken dan op deze mini maar nu krijg je dertig minuten originele space thrash naar je geslingerd. Weliswaar minder extreem als ten tijden van War and Pain of Rrröööaaarrr maar de mix van punk, metal en spacerock zijn onverminderd en ijzersterk.

Destroyer 666 is ook op “Wildfire” weer luid, lomp en in't leer? Australië staat natuurlijk bekent om zijn watjes die het produceert. Denk maar eens aan Sadistik Exekution die al voor de buschauffeur achter het stuur zat elkaar de toerbus uit mepten. Ook Destroyer heeft in de loop der jaren bewezen alleen de gevoelige snaar te raken tijdens liefelijke nummers als “Eternal Glory of War”, “A Stand Defiant” en op deze plaat “Hymn to Dionysus” al zijn dat natuurlijk allen vuist in de lucht en meebrullen maar oorlogsleuzen.

Like a fox on the run with the hounds at ya back! Het zingt allemaal zo makkelijk mee. En verdiend hiermee ook een ereplaats in de hal der groten. K.K. Warslut weet hoe hij hits schrijft, en derhalve ook hoe je dat niet doet. Gevolg is een plaat met genoeg extremiteit om op los te kunnen gaan maar ook een aanstekelijkheid om in de kroeg een instant hymne te worden. Pul omhoog en klotsen maar!

Urgehal “ Aeons  In Sodom is een geslaagde plaat over Winschoten geworden. Toen Trondr Nefas de zanger gitarist van deze  black metal band overleed in 2012. Er Lagen nog nummers klaar op de bovenste plank en wat half afgekloven stukken. Deze werden door de rest van Urgehal tot nummers gegoten van luistert dan toch, Dark Throne-achtige minimalistische black van de bovenste plank! Satanisch zat en misantropisch als konijn tijdens kerst.

Bij gebrek aan zanger, namelijk gestorven door dood, kwamen muzikanten uit de Zwarte scene opdraven om een laatste groet van wal te steken. Nocturno Culto, zingt “The Iron Childeren” dat zodoende wel een Dark Throne cover lijkt. Bay en Rick Cortez (Sadistic Intent) Hoest (Taake) Nattefrost, Niklas Kvarforth,  en Mannevond (Koldbrann). De plaat mag er zijn en is eerbetoon aan de jaren negentig van de black metal scene als een  een monument voor een zeer invloedrijk figuur.

Mortiis laat met “The Great Deceiver” dat hij de EBM volledig eigen heeft gemaakt. Met krijsende pijnlijke maniakale hulpkreten bied hij een kijkje binnen het getergde brein. De invloeden van Ministry, Nine Inch Nails, Marlin Manson en White Zombie liggen er lagen dik bovenop maar dat is natuurlijk geen schande. De nummers op de plaat dreunen goed door en zijn wilder dan op de voorgangers. Gitaren mogen hun partijen weer laten horen en daarmee is het een mooi samenhangen tussen de invloeden die hij toch uit zijn Emperor, Vond dagen moet hebben overgehouden en zijn voorliefde voor de dreunende moderne machinale kant van de muziek. Dit is een prima plaat ter afwisseling op alle swingavonden.

Uit Portugal, komt Sinistro met hun plaat “Semente”. Zwaar hangende doom de lekker leunt. Donker en en traag slepen de riffs aan je voorbij. Heldere op de achtergrond gemixte keyboards halen een streepje zonlicht vanachter de regenbuien. My Dying Bride is toch wel het meest voor de hand liggende voorbeeld om even aan te halen welke richting je mag denken. Echter; My Dying Bride heeft niet de postrock triphop invloeden die deze Sinistro zo interessant maakt. Daarbuiten heeft Sinistro Patricia Andrade! Zij is een warm gevoiced fado wonder dat prachtige zanglijnen neerlegt. Gevoelig als bijna niets dat ik in de metal wereld eerder voorbij heb horen komen. Anneke van Giersbergen, en Kari Rueslåtten  misschien. In haar moedertaal komen alle klanken door en fluistert ze bezwerend waarbij het ook nog wel eens aan Alcest doet denken. Verder moet je buiten de metal en richting Portishead gaan denken. Een eclectisch geheel waarin de hoofdmoot van de doom haar werk doet en als kapstok dient voor alle uitbouwsels en experimenten. Waarbij het geheel altijd dragend en uitdagend blijft. De sfeer is ingetogen en uiterst dreigend en in zwarte nevelen gehuld. Prachtige zwarte nevelen.

UADA komt uit Portland Oregon en op “Devoid Of Light” laat men melodieuze maar rauwe black metal horen. De stijl van Mgla is onmiskenbaar en ook deze figuren verschuilen zich achter hun capuchonnen. De zang is duister en rauw maar gaat over in In The Woods achtige hysterie. Huilende screams die door merg en been gaan. De melodieën die de band in eensnarige up tempo stukken laat horen  doen wel wat aan Dissection denken of de melodieën op Dawn's Slaughtersun . De rock 'n roll stukken gaan lekker los en ingetogen klinkt de band melancholisch en meeslepend.  De dynamiek tussen de nummers is goed zodat de plaat lekker balanceert en niet een pot razende black death geeft maar ook ruimte laat voor de wat  old school hoofd schut momenten. De plaat ademt de sfeer van de  Zweedse black/death golf begin jaren negentig maar heeft genoeg nieuwe inzichten om volledig in het nu te staan. Een band om in de gaten te houden en zeker live te gaan zien spelen.

 

Wokkel