De nieuwe lp van Shining roept altijd om een uitleg over hoe extreem alles en iedereen in en om de band is. Dat vind ik net zoiets als een petje opzetten voordat je in de auto stapt, overbodig. Omdat ik dan weer wel van overbodig hou, het volgende. De wereld staat in brand en jij pakt je petje, want godbetert je medeweggebruiker zou een goede kijk krijgen op je kruin. Er zit ook gewoon een dak op je auto he? Ja of niet, dan hebben we het over die overdreven cabriolet mannetjes, die samen met hun auto maar drie a vier keer per jaar op de weg zitten dak eraf en hup een roze petje opzetten. Wat dat staat zo fleurig bij het lichtblauw overhemd. Een lul ben je!

Dat is Niklas Kvarforth ook. Maar een van de beste zangers binnen het Black Metal gebeuren is hij ook. Hij combineert als geen ander zuiver klein gezongen slaapliedjes, met emotionele uitvallen, gebulder, raspende Tom Waits jazz en gierende zieke screams. Geen angst om daarbij voor lul te staan want dat deed hij al.

Op “Varg Utan Flock” laat hij horen zijn schrijversdipje te hebben weggesnoven, gespoten, gedronken of wat deze loslopende gek dan ook maar doet. Emotionele uitbarstingen tot gevolg hebbend. De muziek laveert tussen black metal, pop, jazz, blues, rock en pakkende swingende loopjes. Iets wat op de voorganger “Everyone Everything Everywhere Ends” wat moeilijker te behappen was is teruggevonden. Geen Engelse teksten meer maar alles in mam’s taal. IJlende koortsachtige gitaren die hypnotiserend werken in de eenvoud worden overgenomen door tokkelstukken en vervolgens theatrale uitbarstingen.

Het mooiste van Shining vind ik dan ook de ‘fuck you’ mentaliteit; niet alleen de gespeelde door bijvoorbeeld even een prachtige versie van Placebo’s “Cold Light Of Morning” op de plaat te kwakforthen maar gewoon te doen wat de band zo uniek laat klinken. Want ondanks alle invloeden is er maar één band in het hele donkere duistere sprookjes black metal bos die klinkt als Shining. Al met al is “Varg Utan Flock” een belangrijke plaat geworden die je beter niet overslaat.

“Prequelle” de plaat van Ghost had ik al een maand van tevoren besteld. Ik durfde het namelijk wel aan. Ik had het nummer Rats al gehoord en muzikaal stelde de band mij nooit teleur. Een week na de release datum kwam hij dan eindelijk.

Okay dat is dus de laatste keer dat ik een plaat in de voorverkoop bestel. Doordat ik hem zo laat kreeg zag ik de commentaren al voor het beluisteren voorbij komen van mensen die de plaat ronduit kut vonden (veel te soft, te jaren 70 symphonic rock te AOR). Nou ja, zo gaat dat bij een band die groot wordt. Metallica had het na elk album na “ Master Of Puppets”, Iron Maiden bij elke plaat na “Killers” en AC/DC alles na Bon Scott. Ik beoordeel mijn platen op of ze voor mij interessant zijn en dat kan zijn in extremiteiten, hitpotentie, duisternis, eenvoud, (gebrek aan) melodie, of zachtaardigheid. Eigenlijk kan alles zowel voor als tegen een band werken.

Ghost is inderdaad een stuk softer en gepolijster geworden. En als ik even uit mijn oneindige grenzeloze kennis mag putten hoor ik Boston, Yes of Marillion-achtige synthesizers. De wat knagende ballade kant van Alice Cooper en nog steeds een flinke dosis Blue Oyster Cult. Occult voor de grote massa stond er in de Rock Tribune en dat lijkt me een mooie omschrijving.

Er werd op internet teleurgesteld gereageerd dat het Satanisme verdwenen zou zijn uit Ghost. Daarover wil ik het volgende wel kwijt: Satan is net zo echt als de “Nieuwe” zanger Cardinal Copia. De bubbel is door de rechtszaak van oud-bandleden tegen bandleider en paus Tobias Forge gebarsten. Deze Tobias Forge van wie ik naast Repugnant ook nog een prachtige Glam Rock cd in de kast heb staan middels de band Crash Dieet. Daarop is ook al te horen dat de man pakkende hits kan schrijven. Zo ook op dit concept album over de zwarte dood. Stevige door de grote namen van de jaren zeventig beïnvloede rock. Een prominente positie voor keyboards en rustige instrumentale stukken. De zang wordt op elke plaat meer eigen en de harmonieën zijn op deze plaat weer meer uitgewerkt en geperfectioneerd. Luister naar de orkestraties de koortjes en alle laagjes. Er komt gewoon erg veel talent en expertise samen op deze plaat.

Ghost stapt met deze plaat helemaal uit de underground voor zoverre ze daar nog in zaten en op naar het verlichte podium. Een extravagante plaat in alle opzichten. De singel met The Pet Shop Boy’s “It’s a Sin” en Leonard Cohen’s “Avalanche” maken de Release af. Ghost is verweven met zowel rock (en dan vooral de stadion rock van Kiss, Motley Crue en Alice Cooper), als zeker ook met de alternatieve pop scene die ze meer dan eens eerden middels gedurfde covers. Deze combinatie van nummers met hitpotentie, herkenbaarheid, en op het juiste moment eigenzinnigheid en koppige doorzettingsdrang maken Ghost tot een interessante stadion-rock band.

En dan is er ook nog Khost, de plaat “Needles into The Ground – Deconstructed and Reconstructed by Godflesh” kwam al in 2016 uit maar ik had er nog nooit van gehoord. Het originele materiaal komt van de Khost plaat “Corrosive Shroud” en is gemangeld door Justin Broadrick. De metalen Industriële sound laat de kilte in je botten kruipen. De krijsende vervormde vocalen zijn angstaanjagend. Het geheel klinkt als een veel te lugubere soundtrack voor de film ‘50 tinten roest”. Een claustrofobische, manische kijk op een verlaten, duister industriegebied waar schimmen razend in flarden over metalen silo’s verschijnen en verdwijnen. Terwijl de waterkou je van binnenuit opvreet. Dit klinkt misschien allemaal niet als iets dat je wil meemaken maar Khost is voor liefhebbers van Coil, Godflesh, Gnaw Their Tongues etc verplichte … zal ik hem maken? Zo overbodig hoeft het van mij nou ook weer niet…

Wokkel