Photo: ©Rutger Hocks

Nog éénmaal volledig in stijl, veel te laat, mijn terugblik op afgelopen zaterdagavond, want ik ben gestopt bij Downstage. Ik moest even wat moed bijeen schrapen om nog éénmaal nostalgisch te doen over “afgelopen zaterdagavond”. Of beter gezegd: al die afgelopen zaterdagavonden met downstage. Die avonden met vette muziek en te veel consumptiebonnen voor de gelukkigen, waardoor er te veel “vooraan met een biertje in de hand” werd gestaan. Die avond die van de zondag niet zelden een hel heeft gemaakt. Die avond die doorgaans een week later ruw wordt doorgekrast en opgevolgd door de alweer volgende vette zaterdagavond.

Als we ’t over zaterdagen hebben die elkaar doorkrassen en opvolgen, dan is mijn jaar bij Downstage het beste te beschrijven als de volgekraste achterkant van een bierviltje, en dan wel ééntje met op de voorkant het Vera logo. Een kraswerkje van het kaliber waar je moeder niet eens aan kan tippen in het boodschappenboekje na een telefoongesprek van een uur (volgt u mij nog?). Nee, een waar kunstwerk, een ode aan een mooie tijd. Bij welke band speelde die gast met die Fender Mustang uit ’63 ook alweer en welke band was het ook alweer waarvan de drummer zijn been brak vlak voor het optreden en daarom maar bas ging spelen? Welke band had ik ook alweer per ongeluk in het hotel opgesloten omdat ik de volgende ochtend “net even” door de wekker heen sliep (zondagochtend, pittig)? En voor welke band ben ik maar in Vera gaan pitten omdat ze om 6 uur alweer weg wouden en het toch al 5 uur was? Nachten in een oude kelder in Groningen die u allen bekend is, “Hoi AJ”, hoi Eltjo”, condens loopt langs de muren omlaag, niemand kan bij de bar komen, “hoeveel bonnen heb jij nog?”. Ratelende sleutelbossen die je rond doen speuren naar de beheerder, tot je beseft dat je als nieuwbakken downstager natuurlijk zélf die sleutelbos aan je broek hebt bungelen. Goede tijden, en wanneer wat ook alweer was doet er eigenlijk zelden toe.

Dus, afgelopen zaterdagavond…. de laatste avond, wat stond er op het programma? Jeffrey Lewis met in het voorprogramma het Groningse The Avonden, begonnen als een Gerard Reve coverband. Godsiedorie, mijn laatste avond downstage een poëzie-avond? Officieel een comic-avond maar god, wat is het verschil. Dat was wel even met de neus in de boter man. Eenmaal op het podium blijkt een op de Kemenade enigszins zwijgzame Marc van der Holst (van The Avonden) ineens vanalles te vertellen te hebben en ’t was geen kattenpis, luisteren was het devies. Menig maal werd er gegniffeld in de zaal om de verstrooide hersenspinsels in de microfoon tijdens het stemmen en tussen de nummers door. De muziek rammelde lekker door. Dit was smullen en ik heb “oh ja!”-knikkend staan luisteren. Prachtig.

Als hoofd-act Jeffrey Lewis, aardige lui uit de USA in een Volkswagen Touran waarvan met de spiegel de Vera-deur nog even werd gekust bij het uitrijden, schattig. Ze spelen beter dan ze rijden. Ook deze man bleek iets te vertellen te hebben, al was het iets mainstream-er dan The Avonden. Ik heb met open mond staan luisteren naar het Vietnam-verhaal, wat Lewis met Comic illustraties omkaderde als speelde hij de clip van Subterranean homesick blues na (zie foto’s). De notie “one good idea could cost you thousands of your days… but it’s just time… and you would spend it anyway” klonk mij logisch maar lang niet gek in de oren. Laten we zeggen, het zou mensen op ideeën kunnen brengen. En dat is leuk. Een paar “oh ja!”-knik momentjes waren er ook hier absoluut bij. En tegen het einde van the avond had ik weer die onrust in mijn kop, het soort wat je krijgt na het lezen van On the road.

Okee, dat is genoeg gelul van mijn kant. Het is jammer dat ik weg ga (het was leuk dat ik er was), en zoals Marc van der Hulst Gerard Reve al papegaaide: “Is er nog nieuws? Jawel. Goed nieuws, zeer goed zelfs. Spreek maar gerust van blijde tijding”. Het goede nieuws is namelijk dat dit een fenomenale afsluiter was van een jaar bij downstage en misschien zelfs wel mijn 5 jaar bij Vera. Deze zaterdag wordt niet meer doorgestreept en staat als een pseudoniem onder het gekriebel van een telefoongesprek van een jaar lang in de kelderbar, op de achterkant van een viltje. Bands, bezoekers, maar vooral mijn geweldige (ex-)collega’s, u wordt allen bedankt, zondag was traditiegetrouw wederkom een lastige klant, dat zegt genoeg.

Rutger “lang van stof” Peereboom.