Het is toch fantastisch, de come-back van de vinylplaat. Het kleine formaat (7”) kom je steeds vaker tegen in de merchstand als een extraatje. Maar daar win je de ‘oorlog’ niet mee.  Daar zorgt de LP (langspeelplaat/12” formaat) voor, wel of niet in een klaphoes verpakt en dan album genoemd. Ja heer Beelen (en vele anderen), een album is NOOIT een CD, het spaigelploatje dat eind tachtiger jaren geintroduceerd werd als grote innovator. Het was beter, eeuwig en modern. Wat wil je als hippert nog meer. De vinylconsument was je een stoffig fossiel. De prachtige schijven verdwenen uit vele winkels, daar kwam ik dus niet meer. Gelukkig was er altijd nog Elpee in de Oosterstraat, al kon die haar winkelnaam natuurlijk moeilijk verloochenen. Jarenlang was ik voor veel releases veroordeeld tot het kopen van shitty plastic. Maar die tijden zijn veranderd. De bakken zijn terug in steeds meer winkels!

Hoe kom ik hier nu op? Niet vanwege die fijne Swingavond van 1 september jongstleden, als was Vinaly natuurlijk een pracht initiatief. Nee, het komt eigenlijk doordat ik Eric Corton sprak afgelopen maandag, toen hij hier weer eens terug was vanwege That’s Live XL. Draaide voor en nadien zelf ook wat en had alleen een stapel langspeelplaten en wat koffertjes singles bij me. Niks geen plastic. En dat beviel de man wel. Wat mij minder beviel was zijn ontwetendheid omtrent The Fresh & Onlys. “Nooit van gehoord.” Ik zei: “Foei, dit is de topper van vandaag en nog op vinyl ook, evenals trouwens de vorige die ook een topper was.” Hij zou het onthouden.

Als ie de Volkskrant van vandaag leest zal hij zich mijn woorden zeker herinneren, want met 4 sterren werd de Long Slow Dance daar op waarde geschat. Vanochtend de beurs weer geteisterd met de aanschaf van een stapel zwart goud. Mellow Cruisers van Audacity is de nieuwe hit!                  

Rock’n’Joy, PePr