Er verschijnt veel moois inzake punk op het web. De handel komt los. Zeker nu You Tube langere films onversneden kan aanbieden. Daarmee wordt een gat gevuld. De eerste golf Amerikaanse hardcorepunk (1980-1985) blijft voor mijn gevoel een vacuüm in de popgeschiedenis. De beerput ging al eerder open via Green Day, Offspring en Nirvana, maar ik kom nog altijd mensen tegen die moeite hebben om drie bands uit die fase op te noemen. Alsof er niets gebeurd is... Met het succes van Fucked Up en de comeback van At The Drive-In in het achterhoofd gooi ik in deze Bonus Footage daarom een en ander bij elkaar.

 

En óf er iets gebeurd is! Tussen ‘80 en ‘85 spreidde het punkvirus zich

uit over de US-staten. Kleine groepjes kids her en der werden ermee besmet. Eindelijk was er een muzieksoort die aansloot bij het gevoel van frustratie, woede en onvrede dat bij Amerikanen onder Reagan borrelde. Punk was het vonkje om het tot een uitbarsting te laten komen. Politieke en maatschappelijke onvrede waren belangrijke drijfveren, een groeiende aversie tegen mainstream (pop-)cultuur was een andere inspiratiebron. Pop (rock) in Amerika was in die tijd gladgestreken en veilig. Formulewerk, een product, onderdeel van De Amerikaanse Droom, en niet van de harde realiteit. De UK-punk was een revelatie en een invloed. Eindelijk was er een uitlaat voor de woede. US-punks probeerden Amerika wakker te schudden. De ogen moesten open voor de werkelijke problemen van alledag. Don’t forget to have fun while your at it.

 

“American Hardcore” (film én boek) is een fraai document. Ik besprak ‘m twee jaar geleden. M’n allereerste BF in ’07 ging over “We Jam Econo”, het verhaal van mijn favoriete band The Minutemen. Nu in z’n geheel op YT (al mis je dan wel de drie gigs ‘bonus footage’). De opkomst van de US-punkscene komt daarin ook ruim aan bod aan de hand van ‘narrator’ Mike Watt. The MM kwamen vooral bij me binnen omdat het niet alleen hard en snel was wat de klok sloeg. De bands die afweken van de punkformule hadden sowieso m’n speciale aandacht. Bad Brains, met hun reggae-uitstapjes. Meat Puppets en country. Flipper en noise. Descendents en pop. Alleen hard en snel? Niets mis mee, maar toch minder impact. Ik was trouwens een laatkomer. Toen ik in 1985 in de lokale platenzaak Flat Record kwam te werken ontdekte ik de muziek die in twee rijen voor het raam bij de deur stond. Daar stonden de releases op labels als Dischord, SST, Alternative Tentacles en Touch & Go. Wat een feest!

 

Amerikaanse punk was sneller en harder dan de UK-variant. In 1980 zaten de meeste UK-bands zelf al weer in de mainstream-mallemolen. Gladgestreken en veilig... Dat was een voorbeeld dat  géén vervolg moest krijgen. Vandaar dat ze er nog een schepje bovenop gooiden, die US-punks. Hun muziek werd compromislozer, vandaar ‘hardcore’. Maar de Britten kwamen aan het eind van de 70’s ook met een goede les om een en ander vorm te geven en in goede banen te leiden: Do It Yourself. Ook in GB was er behoefte aan een alternatief voor de mainstream. Zo ontstond met name rond de winkel Rough Trade een netwerk van onafhankelijke labels, platendistributie en -verkoop. Dit model werd in de US opgepakt. Met Black Flag en SST als speerpunten werd het uitgebouwd tot een krachtig systeem dat daadwerkelijk een serieus alternatief werd voor het mainstream-model. De invloed en impact is tot aan vandaag immens. Vele bekende koppen, van Moby tot Chili Peppers, van Sebadoh tot Sonic Youth, allemaal groeiden ze op met hardcore.

 

Hardcorepunk was meer dan muziek. Ik las er over in bladen als Maximum Rock’n’Roll, Flipside, Forced Exposure, en tientallen andere zines. Voor mij is het een basis, een startpunt. Muzikaal grijp ik er nog altijd op terug. De DIY-werkwijze mag je een levenshouding noemen. I jam econo... Ik vind er ook herkenning: Mike Watt en co. zijn mensen zoals jij en ik. Anti-popster. Verder staat hardcore voor mij voor een lange adem, voor hard werken, iets van de grond opbouwen als dat wat er om je heen is gebouwd ontevreden maakt. De film “Another State Of Mind” is de volgende kijktip. Een mooi (voor-)beeld van aktie!, van “get in the van!” in die prille hardcore-begintijd. De US-punk schurkte en flirte trouwens zelf ook met de commercie, maar vooral voor 1980. In LA was een levendige punkrockscène ontstaan. Daarover gaat “Mayor Of The Sunset Strip”, met centraal daarin DJ Rodney ‘On The Roq’ Bingenheim. Ook te vinden op YT. Net als “Surfpunks LA”, notabene een door de VPRO gemaakte docu over punk in LA. Met o.a. Suicidal Tendencies en The Germs. Als je eenmaal daar bent op je YT-scherm, dan staan er legio mooie andere punkfilmpjes aan je rechterkant. Eentje daarvan, “Punk’s Not Dead” bewaar ik voor een volgende BF. Als de handel los blijft gaan, blijf ik ook losgaan.

 

 

http://www.ijamecono.wordpress.com