Elke maand bespreekt Jan van platenzaak Elpee de nieuwste en beste releases. Laat je leiden en hou de Vera site in de gaten. Wie weet komt een van de favorieten nog eens live langs!

Mike Krol – Power Chords
Erg goeie nieuwe plaat op Merge van voormalige Vera-concertpoll winnaar Mike Krol. En daar hadden we eigenlijk niet zo op gerekend want de formule is inmiddels wel bekend natuurlijk, furieus voorstampende powerpoppy nummers met lekker fuzzy sound en flink vervormde stem. Maar wat voert hij zijn truc hier weer verdomd goed uit. Krol heeft een erg goeie hand van nummers schrijven en op Power Chords zit ie ergens tussen vroege Weezer en zeg, iemand als Tony Molina. Maar dan meer garagepunkier. En met iets langere nummers dan op Turkey. Ondertussen zingt hij alle ellende die hem overkwam de laatste jaren van zich af. Minder gimmicky dan Turkey en alles bij elkaar een veel betere plaat met louter hits zoals deze Luister de hele plaat op bandcamp. Twee april staat hij weer in Vera.

Night Beats – Myth of a Man
Texaanse band waarvan het debuut in 2011 uitkwam op Trouble in Mind. De sound wordt per plaat minder psych/garage en op Myth of a Man, opgenomen in Nashville door en met Dan Auerbach en een stel sessiemuzikanten die o.a ook nog met Elvis speelden, lijkt het wel of het hele andere Nigh Beats zijn. Het openingsnummer Cold Cold Heart klinkt bijna als Arctic Monkeys/Last Shadow Puppets. De invloeden komen deze keer sowieso uit meerdere hoeken. De titel is ontleend aan een Sam Cooke plaat en hoofdman Danny Lee Blackwell maakte laatst al eens een mixtape met invloeden waarop o.a. Marvin Gaye, Funkadelic en Lee Hazelwood stonden. Even (flink) wennen maar toch wel mooi en onder onderbuurman en wij vinden de plaat per draaibeurt mooier worden. Vergeet wel vrijwel alles wat je tot nu toe van de band wist.

Charlie & The Lesbians – Paper Trail of Happiness

Dit Eindhovense destructiebedrijf trekt al een tijd door het land met hun woeste sound, die ergens tussen hardcore en punk inhangt maar ook het meer experimentele van bijvoorbeeld Butthole Surfers niet uit de weg gaat. Nu dus eindelijk tijd voor een, soort van, debuut lp, zelf noemen ze het een ‘dubbele EP, geen idee waarom. Wij noemen het gewoon een lp, ook al is ie kort. Woeste en furieuze vocalen door een zanger die eruitziet alsof ie zojuist uit een inrichting ontsnapt is en een doordenderende ritmesectie met een lekker knorrende bas die alles wat dan nog overeind staat ook maar afbreekt voor de zekerheid. Destructorock 2019 stijl. Uitgebracht door het nieuwe Bottom Shelf Records label uit Eindhoven, gerund door onder andere de drummer van traumahelikopter. Hier een nummer.  23 februari staan ze in de Vera kelderbar.

Mono – Nowhere Now Here
Tiende studio plaat van deze Japanse postrock oudgedienden en het is wederom mooi. Het bekende stramien wordt gevolgd: een rustig gitaarintro zet de toon waarna langzaam naar een heftige climax toegewerkt wordt met harde shoegazy gitaren en strijkers. Ook op deze nieuwe is daar niet veel verandering in gekomen, al valt hier en daar wel een minimale zangpartij te ontwaren en ook soms een synth. Weemoedig, melancholiek, maar soms ook spijkerhard. Nog altijd een van de toppers in het genre. Luister de plaat op bandcamp.

Mattiel – Customer Copy
Nieuw werk van Mattiel. Een mini lp met zes nummers. En wederom niets dan enthousiasme van onze kant. Zes nummers die deels wellicht net iets meer een garagegevoel uitstralen dan de meeste nummers op haar lp. Ook nog net iets meer een ‘Black Keys-gevoel’ dan dat debuut. Maar verder ligt Customer Copy volledig in het verlengde van die lp. Vanaf opener Baron’s Sunday Best is het raak. Hoogtepuntje is het gitaarwerk, en orgelwerk, in het uitgesponnen Midwest Hotel. ‘Imagine Nancy Sinatra fronting The White Stripes with Mark Ronson advising’, aldus onze Engelse collega’s van Norman Records. En zo is het.

Elpee
Oosterstraat 45
050 3135137