Foto: Mötley Crüe

Aan het eind van een jaar kijken heren die er veel van weten altijd terug en proberen zij mensen die  er minder van weten te overtuigen er meer van te weten. Nu weet ik er ook erg veel van en ben ervan overtuigd dat jullie, lezers der doodsreutels, ook erg veel weten, maar (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen) toch in jullie muzieksmaak net even iets te kort schieten wanneer jullie de volgende juweeltjes van het voorbije jaar onbeluisterd laten ronddolen tussen vorig en komend jaar in een parallel universum met kettingen aan de polsen en enkels. En dus in verband met het ontbreken van mijn doodsreutels in het begin van dit jaar bespreek ik hier mijn persoonlijk belangrijke releases.

Het jaar begon goed in januari, zoals het jaar wel vaker clichématig begint in januari. Blockheads kwam uit met het timmerende “The world is dead”. Zo het jaar 2013 kwam uit de startblokken! De Disney metal is immer in handen van Helloween en met “Straight out of Hell” maakten zij een guilty pleasure om u tegen te zeggen. Uit Griekenland kwam Nightfall met “Cassiopeia” dat hypnotiserend zijn werk doet. Rotten Sound liet vanuit Finland de “Spiecies at war EP” op ons los. De sfeervolle Black metal van Fen op het album “Dustwalker” laat me ook aan het eind van dit jaar nog niet los. Als Mötley Crüe een jaar niet met een album komt dan kun je dat prima aan Crashdiet over laten middels hun plaat “The Savage Playground”. Voivod’s “Target Earth” bewijst dat Canadese metal nog regeert. Even tussendoor het “foute” The 69 Eyes met “Love Runs Away” EP dat weer dansbaar is als nooit tevoren.

Manilla Road blijft love it or hate it and I love it! “Mysterium” geeft het gevoel van de oude dagen als bijna geen ander album dit jaar. Opvallend is ook de plaat “Pinnacle of Bedlam” van Suffocation. Hij swingt nog wel maar ik vind hem door de eendimensionale grunt en gepolijste productie gewoon niet hard over komen. Dan vind ik dat Immolation op “Kingdom of Conspiracy” een stuk lekkerder lukt. Uit Rotterdam Laat Officium Triste het middels “Mors Viri” doom regenen. Dark Throne’s “ The Underground Resitance” is natuurlijk weer het mooiste album van het jaar, want er is geen plaat van Rush uitgekomen. ‘Nou, nou, is dat niet een beetje kortzichtig’ hoor ik jullie denken. Ja dat is uitermate kortzichtig! So what?! Darkthrone heeft de punk, de metal, de black, de thrash, de death en de attitude, alles klopt aan deze band en ik blijf ook na 18 pannenkoeken nog eetlust houden voor meer. Het solo project van Nocturno Culto, Gift of Gods “Receive” is een goed tussendoortje waarop hij zijn voorliefde voor bands als Celtic Frost en Slaughter nog maar eens weer laat horen. Sarke’s “ Aruagint” met Nocturno Culto op zang is dan vervolgens mooi om de onheilige drie-eenheid te completeren.

Rotting Christ blijft bij de pinken middels “Kata Ton Daimona Eaytoy” de typische gedempte riffs, vaart in de nummers en duistere demonische koren doen het goed bij een kaasplankje. Harcore Superstar gaat waarschijnlijk ook met “C'mon Take on Me” de grote stadions niet halen maar het zou ze niet misstaan. Horna’s “Askel Lähempänä Saatanaa” spuwt hellevuur middels de bekende eenvoudige maar dodelijke weg. Watain doet dat dit jaar doeltreffender want hun plaat “The Wild Hunt” laten de Zweden horen waar het in Black metal om draait: vies en vunzig, vuig en duister, grimmig en chagrijnig, mosterd halend bij Emperor, Dissection en Bathory. Na dat van Darkthrone maakt dit album een goede tweede in mijn jaarlijst. Zou de nummer drie van mijn jaarlijst dan ook in dit verlengde liggen? Ja ik denk het wel, dat is namelijk het fenomenale album “Infestissumam” en de daarop volgende cover EP “If You Have Ghost” van Ghost B.C. Ik luister het smakelijk weg en het interesseert me geen ene reet of het sell-out, untrue, commercieel, of niet origineel is. Eet mijn mijter! Dan afsluitend de suïcidale Black metal van Shining “8 ½ – Feberdrömmar i vaket tillstånd” is rauw pijnlijk zwart/wit en vol van geestesziekte.

Bij gebrek aan een echte Rush plaat brengt Anthrax de cover EP “Anthem” uit met daarop een prachtig eerbetoon aan de Canadezen. Verder covers van ACDC, Thin Lizzy, Boston, Cheap Trick en Journey. Ook Aeturnus liet weer van zich horen, met op “And The Seventh His Soul Detesteth” als vanouds van leer gaande Death Black. Supersterk “The End Of Disclosure” van Hypocrisy die de gekte weer weet te vangen als geen ander. De afwisseling tussen zang en grunt, poppy music seventies rock en metal met een vleug folklore is afgestreken op “Circle” van Amorphis. Er is dit jaar even wat gerommel binnen Queensryche. Wie mag de naam houden? De tijd zal het leren. Geoff Tate brengt in ieder geval een prachtige plaat uit "Frequency Unknown". Queensrÿche met Todd La Torre doet het een stuk minder sterk. Afscheid nemen van Cathedral doet minder pijn als je de plaat “The Last Spire” op zak hebt. De Black scape metal van Altar Of Plagues op “Teethed Glory and Injury” blijft nooit binnen de lijntjes en is daarom zo verdomd interessant. Dark Tranquillity stelt mij nooit teleur en ook op de 2013 plaat “Construct” lukt het ze weer een krachtig Gothenburg plaat te beitelen.

Ik kan ook niet om Black Sabbath’s “13” heen. Ik vind het een goede degelijke plaat, waarop, toegegeven, geen verassingen staan, maar ze stelen het bij de besten: Black Sabbath! Kvellertak rockt op “Meir” weer tussen punk en black. Het blijft een aanstekelijke band. De seventies en haar occultisme hoor je terug op Blood Ceremony “The Eldritch Dark” en in dat zelfde hoekje mag je dan ook Uncle Acid and the deadbeats zoeken met “Mind Control”. En de duisternis groeit als een schaduw gedurende de dag op Summoning “Old Mornings Dawn”. Aborym en de elpee titel “Dirty” laten je verwachting klaarkomen. Obliteration met hun meesterwerk “Black Death Horizon” laat horen hoe rauw en genadeloos het allemaal kan zijn. Autopsy kan dat ook maar doet dat op “The Headless Ritual” volgens de lijn der verwachting in death metal gore!

Dan was er ineens Carcass met “Surgical Steel”, een prachtalbum als we de twee eerste albums even vergeten. En in die lijn dan ook als verlenging te draaien, Exhumed met het pakkende “Necrocracy”. En in dat licht moet me ook even van het hart dat Tarja Turunen met haar plaat “Colours In The Dark” kwam, alleen met dien verschille dat deze plaat gemakkelijk bij het grof vuil kan worden gezet. Iets wat niet gezegd kan worden (of zij die het zeggen hebben ongelijk) van Satyricon’s “Satyricon. Dan een spetterend album uit Engeland, dat van oudgedienden Onslaught met het splinternieuwe “IV”. Met diezelfde felheid klapt ook Death Angel “The Dream Calls for Blood” uit de oldschool. Uit onze achtertuin komt de groeiplaat “Afterwords” van The Gathering, pokon d’r bij en afwachten maar. Ook zo’n groeiplaat en een rustig moment behoevend is Ulver’s “Messe I.X-VI.X” Een vieze death metal plaat met de hardheid van weleer is Master “The Witchhunt”. Weet je wie al lang meegaat? Lemmy! Motorhead “ Aftershock” is gewoon weer een geniale plaat! Kijk, als je ACDC, Status Quo of Motorhead heet mag je gewoon je trucje blijven herhalen tot het einde der tijden, als je echter Volbeat heet moet je kappen en gewoon weer patat gaan bakken in je vaders frietkot.

Falkenbach laat op “Asa” de heroïsche tijden herleven van Vikingen en hun schepen. En Stryper  fantaseert er ook weer lustig op los op “No More Hell To Pay” Bolzer is een Zwitsers huzarenstukje. Met “Aura” verrassen zij met een origineel en toch eigengereid death metal geluid. Ook origineel is de black metal southern rock van Glorior Belli op “Gators Rumble, Chaos Unfurls”. En dan ook Ruins Of The Beverast met het heerlijk zware “Blood Vaults - The Blazing Gospel of Heinrich Kramer”.

Wokkel