Na schelden komt zonneschijn want het beloofd toch een heel aardig jaar te worden.  Zo staan Slayer en Motorhead voor de poort met krachtige schijven, Paradise Lost heeft met “The Plague Within” de weg terug gevonden naar hun kern. En dan is er ook nog een nieuwe plaat van Ghost op komst waarvan het nummer “Cirice” een heel aardig voorproefje geeft. Lindemann ten slotte; een collaboratie tussen Lindeman (Rammstein) en Tagtgren (Hypocrisy/Pain) met daarop mooie donkere cynische elektro mechanica. De missing link tussen Laibach en Electric Six?

“Repentless” van Slayer is juist vrij gegeven op het net en laat horen hoe je energie vast houdt. Geen moment wordt er naar slappe oplossingen gezocht. Vol erin en doorhalen! Zoals ook Exodus, Anthrax, en mogen we dan Metallica andermaal hartelijk danken voor drie mooie platen, en vooruit ze krijgen nog een warme handdruk voor “Garage Days”, “And Justice For All” en omdat het zo'n belangrijke plaat is geworden voor vele discotheek bezoekers ook nog “The Black Album” maar ga nu alstublieft uit elkaar! Ik denk da James Hetfield een prima Country plaat zou maken, Kirk een traditioneel heavy metal album, Lars gaat een boek schijven en Robert vind echt wel een leuke band  waar hij weliswaar een stuk minder verdiend maar wel weer met beide benen op het podium kan staan.

Gorgoroth laat na zes jaar van zich horen met “Instinctus Bestialis”. Even ter introductie, ik ben nooit een groot fan van deze band geweest op “Under The Sign OF Hell” na. Ik moet echter bekennen dat Gorgoroth de melodieën van mijn favoriete plaat heeft teruggevonden. Dat de overproductie de deur uit is gezet. Het hoge gemier van de vorige zangers uit blijft en dat daardoor deze plaat mij beter beklijft. De duistere stem van de Serv Atterigner veegt de vloer aan met Pest en verenigd zich beter met het donkere gitaargeluid van Gorgoroth. De heavy riffs en de meeslepende hoge melodieën van de gitaren maken dit tot een plaat die weer dichter bij de oorsprong van Gorgoroth staat dan de bombastische epische overgeproduceerde shit waar ze ons de laatste jaren me getormenteerd hebben. Een prima heavy black metal plaat!

Marduk kom uit de loopgraven met “Frontschwein”. Een album vol afwisseling. Meeslepende nummers die op een (Nieuwe) Satyricon manier voort marcheren krijgen we in de vorm “The Blond Beast” furieus zijn ze ook, met het titel nummer maar helemaal het alles verpulverende “Thousand-fold Death” dat zelfs mijn toe nu toe favoriete Marduk nummer “And Darkness It Shall Be” achter zich laat. Net als Gorgoroth heeft ook Marduk, hetzij jaren geleden hun zanger vervangen. Zanger Mortuus geeft Marduk de punk die het zo nodig had. Je hoort hem schreeuwen, nekken, reutelen, commanderen, maar het hoge gieren is er af. Hierdoor komt het het gewicht van de nummers ten goede, om even in Marduk beelden te spreken het vangt het beeld van bloed en pis doordrenkte slachtveld met door stront ploegende tanks tussen brandende ruïnes. Niet altijd even snel, maar dodelijk doeltreffend.

Tau Cross is een band opgericht door Rob Miller omdat hij nog werk had liggen dat hij niet kwijt kon op de nieuwe Amebix plaat. Dus vroeg hij een paar muzikanten, waaronder Away van Voivod om Tau Cross te beginnen. Hun debuut is niet minder dan een juweeltje geworden. Een mix van Killing Joke,New Model Army, Amebix met flarden duistere wave, ruige dreunende Prong riffs en pure rock ala Motorhead, verziekte rauwe melodieën die traag slepend als zwarte silhouetten door een apocalyptisch landschap schuiven. Een strot als een zandstorm die toch melodie en emotie kent en weet over te brengen. Het dreigende karakter tezamen met de experimentele aanpak op deze plaat laat een van de meest afwisselende en toch samenhangende albums na van dit jaar, of menig jaar daarvoor. Luister maar eens naar het vreemd hoog gezongen “Midsummer” met een perfect getimed synthgeluid voordat het losbarst. “ You People” een machinale muur van gitaren met doorbrekende melodie in de refreinen. De ballade “The Devil Knows His Own” dat het midden houd tussen moeras country, Eddie Vedder's “Into The Wild” en “The Torch” van The Sisters Of Mercy. Ach als je moe bent van alle bands die klinken als alle andere bands dan moet je dit maar eens beluisteren en anders doe je het maar niet!

- Wokkel