'Nee, het interesseert ons niet zo veel dat mensen ons 'de band met de drummer van Sonic Youth' noemen.' Steve Shelley knikt. 'Deze band bestond natuurlijk al voordat ik er bij kwam, maar het is natuurlijk lekker makkelijk om het op die manier aan te duiden'. Brian Case, Jonathan Van Herik, Damon Carruesco en Steve Shelley vormen samen Disappears en zijn in Vera neergestreken voor een van hun twee Nederlandse concerten. 'We zijn gisteren via Amsterdam hier aangekomen en hangen al een dagje rond. Er hangt hier een erg relaxt sfeertje, stukken gemoedelijker dan in bijvoorbeeld Amsterdam. Alleen al die fietsers zijn even oppassen.'

 

Brian Case

Van het gezelschap zijn Brian en Steve de enige die Vera al eens hebben aangedaan. Brian in 2000 en Steve is naar eigen zeggen de tel al kwijt, maar 'een aantal keer tussen 85 en 88, een keer of twee a drie?' Op de vraag of het fijn is om terug te zijn komt een makkelijk antwoord. Brian: 'Het is heel leuk om weer terug te zijn, hier in Europa zijn de concertzalen sowieso een stuk relaxter dan in Amerika. Je merkt dat de mensen die hier aan het werk zijn er ook daadwerkelijk lol in hebben, in ons thuisland komen mensen nog wel eens met tegenzin naar hun werk. Hier niet lijkt het. Oh, jullie werken hier allemaal vrijwillig? Dat verklaart misschien ook wel een hoop. Wat dat betreft zijn deze zalen met weinig andere te vergelijken. Ik ken er eentje in ik meen Polen waar ook vooral vrijwilligers werken. Oh ja, en inderdaad The Vera Project in Seattle'. Dat The Vera Project zo heet is uiteraard geen toeval aangezien het is gebaseerd op onze eigen Groningse club. 'Hmm daar ben ik geloof ik een keer geweest.' Steve: 'Ik nog nooit, dat wordt toch eens tijd. Aan mijn vorige shows  hier heb ik in ieder geval goeie herinneringen, al moet ik eerlijk bekennen dat dat wel heel lang geleden is. Peter (Weening) trekt al wel jaren aan mijn mouw wanneer ik eens terug kom, dus leuk dat het er eindelijk weer eens van is gekomen'.

 

De reden van het bezoek van Disappears is uiteraar de nieuwe langspeler 'Pre Language'. Een plaat waarop de band een ander, meer psyschedelisch geluid laat horen dan op voorganger 'Guider' uit 2011. 'Dit is de eerste plaat waar ik op drum en zodra er een nieuw bandlid bij komt merk je dat natuurlijk in het eindresultaat. Veel van de nieuwe nummers spelen we al langere tijd live. Tijdens het spelen bouwen we die nummers steeds verder uit tot we ze uiteindelijk opnemen', aldus Shelley. 'Maar ook het opnameproces is nogal anders dan op de vorige plaat', vertelt Case. 'Dat album had veel meer lofi in zich. We namen twee dagen op in de studio en vervolgens gingen we twee dagen afmixen. Voor 'Pre Language' namen we bijvoorbeeld een week op met een geluidsman, om het daarna een week later echt af te laten mixen door iemand anders. Dat resulteerde in een wat strakkere productie, waar we erg blij mee zijn'.

 

Dat Shelley met zijn drumgeluid een andere stempel op het geluid drukt, deert de overige bandleden allerminst. 'Steve is natuurlijk een geweldige drummer en ik geniet er van om naar hem te luisteren. Het klikt als band ook bijzonder goed, dus we zijn alleen maar erg blij dat hij er bij is gekomen. Het geeft niks dat Steve's verleden als Sonic Youth-drummer er altijd bij wordt gehaald'. 'Dat hoeft ook helemaal niet iets negatiefs te zijn,' zegt Jonathan. De rest knikt instemmend. 'We zitten muzikaal gezien ook op een lijn, wat natuurlijk helpt. De laatste tijd luisteren we allemaal erg veel naar jaren 70 dub, wat je denk ik ook hoort in de productie van ons album. Dat is tenminste wel een grote invloed geweest. We sturen elkaar regelmatig mp3-tjes via de mail met onze ontdekkingen uit Jamaica en andere ver gelegen oorden.' Shelley voegt Suicide toe als band-favoriet. 'We spelen ook-' 'En Rihanna,' onderbreekt Jonathan hem. 'Dat is ook een grote invloed, met een snufje Burzum'. Dat dat enigszins ongeloofwaardig klinkt beseft hij ook, waarna hij twijfelachtig toevoegt dat het geen grapje is. Of Shelley wilde melden dat ze wel eens een Suicide-cover spelen is nog even afwachten tot vanavond.

  

 Steve Shelley

 

Zoals op zoveel bands heeft de 'Vera-eregallerij' ook indruk gemaakt op de Amerikanen. 'Al die namen op de muur in de zaal zijn toch verkozen tot het beste concert van dat jaar? Te gek, vooral Giant Sand, toevallig ben ik net bevriend geraakt met Howe Gelb (frontman Giant Sand, red.). En Blonde Redhead won hem twee keer achter elkaar? Lijkt me een mooi rijtje om ons bij aan te sluiten na vanavond', lacht Shelley. 'Print onze naam maar vast uit', doet Damon een duit in het zakje.

 

Aangezien het interview wel zijn einde begint te naderen, durf ik het aan om die ene vraag te stellen waar iedereen toch op zit te wachten: hoe staat het met Sonic Youth? Shelley: 'Ik weet het niet zo goed. Ik spreek Kim (Gordon) en Thurston (Moore) niet heel veel en zij hebben genoeg om voor zichzelf uit te werken. Met Lee (Ranaldo, gitarist Sonic Youth, red.) heb ik wel contact en ga ik ook wat live spelen waarschijnlijk. Tevens zijn we bezig om een oude opname uit '85 opnieuw uit te brengen. Maar verder het is nog even afwachten allemaal, zoveel meer is er niet te vertellen'.

 

Rest mij niks om de heren te bedanken voor hun tijd en snel naar huis te rennen, waar ik nogmaals het audio-orgasme dat 'Pre Language' heet op zet. Ik hoop voor alle lezers dat dit jullie op het laatste moment nog doet besluiten vanavond naar Vera af te reizen. Aan de andere kant winnen de drukste concerten bijna nooit de poll.