De line-up van TakeRoot 2011 was wellicht minder spraakmakend dan voorgaande jaren, toch stonden er genoeg artiesten op het programma om de Oosterpoort weer vol te krijgen. Weliswaar niet helemaal uitverkocht, maar gezellig druk. Sommige artiesten en bands verrasten me blij, anderen stelden wat teleur.

Mijn avond begon met het optreden van Israel Nash Gripka. De New Yorker werd van tevoren al getipt als "een van de grote verassing van TakeRoot 2011", en dat bleek ook zo te zijn. Zijn stem klinkt exact als die van John Fogerty. Het waren goede, pakkende liedjes, mooi uitgevoerd en de zaal stond bomvol om dit nieuwe talent in de muziekwereld te aanschouwen. Na een tijdje begonnen de nummers voor mijn oren wel allemaal een beetje op elkaar te lijken, een lekker optreden was het evengoed.

Man Man, Foto: Kindamuzik

De mannen van Man Man bestormden hierna het podium in de foyer. Naar mijn mening hadden ze de grote zaal ook wel vol kunnen krijgen, want het was een geweldige show. Veel te zien, pakkende nummers, verkleedshows, ingestorte keyboards, veertjes, confetti en een geweldige sfeer. Het podium in de foyer was eigenlijk een beetje te klein voor deze grote show. Ze speelden ook al eens in Vera, hopelijk in de toekomst weer een concert van deze heren!

The War on Drugs kon mijn aandacht maar een paar nummers vasthouden. Het zijn goede muzikanten met een lekkere sound, goed uitgevoerde nummers, lekkere dromerige muziek die je wegvoert als een trein, maar voor mij was de gelijkenis met Kurt Vile, die later die avond zou optreden, wel heel erg groot.

Josh T. Pearson bleek in de kleine zaal de grappenmaker van de avond, de ene grap was nog niet gemaakt en de volgende lag alweer klaar. Deze bebaarde muzikant liet gelukkig tussendoor ook nog wat van zijn fijne muziek horen. Met spierpijn in de kaken en blije oren kon ik vervolgens aanschuiven bij The Tallest Man on Earth in de grote zaal.

Josh T. Pearson, Foto: Kindamuzik

The Tallest Man on Earth wist de hele zaal stil te krijgen met zijn nummers, die door de helft van het publiek bij tijd en wijle uit volle borst werden meegezongen. Dat meezingen kwam goed uit, want de beste man vergat zelf zijn tekst een aantal keren. Gelukkig maakte dit het concert alleen maar intiemer en persoonlijker.. en ach, artiesten zijn ook gewoon mensen. Een van de laatste nummers werd versterkt door de echtgenote van de grote man, wat zorgde voor de dagelijks aanbevolen hoeveelheid kippenvel.

Kurt Vile en the Violators stonden in de foyer opgesteld. Het optreden viel mij persoonlijk een beetje tegen. Het optreden van een paar maanden geleden in Vera was vlekkeloos, goed uitgevoerd en pakkend, waar het optreden in de foyer ongeïnteresseerd en chaotisch werd overgebracht. Het publiek werd dan ook na twee nummers iets minder in aantal. De opmerking van zanger Kurt Vile; "I wanna get off this stage and party", bevestigde de indruk dat de heren met hun hoofd ergens anders waren tijdens het optreden. Maar vanuit het oogpunt van rebellie heeft ook dit natuurlijk wel weer een charme. Die Kurt toch...

Ron Sexsmith was de afsluitende act in de grote zaal. Tot mijn opperste verbazing was hier bij het optreden bijna niemand te vinden. Het was geen slecht optreden, het klonk ook zeker niet verkeerd, maar de band had de pech dat tegelijkertijd Pokey LaFarge het feest aanslingerde.

Ron Sexsmith, Foto: Kindamuzik

De geslaagde avond werd namelijk afgesloten in de entree zaal, waar Pokey LaFarge zelfs de meest sceptische festivalbezoeker aan het lachen en dansen kreeg. Het was een verrassende, feestelijke en aangename ervaring om even weer mee genomen te worden naar de jaren '20. Bretels, bakkebaarden, haar in het vet, grote contrabas, mondharmonica, zwaaiende hakken en een stiekem hilarisch Amerikaans accent maakten het tot de perfecte afsluiting van een zeker geslaagde dag.

Ik ben benieuwd naar TakeRoot 2012. Zullen er weer meer grote namen komen optreden of zal de focus, net als dit jaar, meer liggen bij het nieuwe talent? Het is weer een jaartje afwachten. Voor nieuw talent kan TakeRoot in de tussentijd vast en zeker wat inspiratie op doen in Vera.

Marielle